Asıl etkili olan söz dili değil, hal dili. Konuşmaktan çok yaşamak. Anlatmaktan ziyade davranış dilinin devreye girmesidir.

Değişik hâdiselerin “cebr-i lütfî” çerçevesinde bizi daha anlayışlı olmaya çağırdığı şu günlerde, Ramazan’ın da sürprizler yapıp kalblerimizi yumuşatacağını ve bize bir kere daha “ahsen-i takvîm”e mazhariyetimiz ufkundan sesleneceğini düşünüyor ve ümitleniyoruz.. zaten hep ümit edegeldik bu rahmet ayında fena duygu...

Allah’ın yüklediği ibadet mükellefiyetini sırtında taşımaya sabretme, O’ndan gelen şeyler karşısında sarsılmama, O’nun kapısından ayrılmama, günah fırtınaları ve günah tufanı karşısında kendini koruyup dişini sıkma vs. bunlar dinin yarısını teşkil etmektedir. “Oruç ise sabrın yarısıdır.” Zira sabrın diğer yarısı başka...

Günümüzün insanı fevkalâde bıkkın, tedirgin, yarınlarından endişeli ve her an beklenmedik bir kısım sürprizlerle karşılaşılacağı paniği içinde iki büklüm. Şüphesiz bunda, bazı karamsarlık tellallarıyla, bazı medya kuruluşlarının, birer uğursuzluk ve ümitsizlik enstrümanı gibi Allah'ın günü kapkaranlık fikirler -onlara da fikir...

Gönlü ve bedeni sürekli mescitlerde olanlara ne güzel bir sıfat yakıştırmış eskiler: ‘mescit kuşu’. Şimdilerde pek az genç bu sıfatı taşıyor maalesef. Çünkü, Peygamberimiz’in (sas), secdeye vardığı zaman, torunlarının omuzlarına çıkacak kadar, mescitle içli dışlı olduğunu unuttuk çoğumuz.